Miałam dziesięć lat, kiedy moje życie po cichu zmieniło się w sposób, którego nie potrafiłam jeszcze opisać słowami. Moi rodzice rozwiedli się kilka lat wcześniej i choć zadomowiłam się już z mamą, wciąż tlił się we mnie cichy opór przed myślą, że ktoś mógłby zająć miejsce mojego taty.
Potem przyszedł Jim.
Nie był dla mnie postacią ojcowską – po prostu mężczyzną, który nagle zamieszkał w naszym domu, zasiadł przy stole i trochę za bardzo starał się mnie zdobyć. Trzymałam dystans. Odpowiadałam na jego pytania jednowyrazowymi odpowiedziami. Przewracałam oczami na jego żarty. Niezależnie od tego, jak miły był, nie pozwoliłam mu wejść. Nie był moim ojcem i nie zamierzałam udawać.
Tej zimy moja szkoła zapowiedziała koncert świąteczny. Nie był on okazały – tylko sala gimnastyczna udekorowana papierowymi płatkami śniegu i kilkoma sznurami lampek – ale dla dzieciaka to było jak Broadway. Dostałem małe solo. Zaledwie kilka wersów w środku kolędy, ale dla mnie to było wszystko. Ćwiczyłem tygodniami, nucąc pod nosem, ćwicząc przed lustrem, szepcząc słowa przed snem.
W noc koncertu byłem zdenerwowany, ale dumny. Mama obiecała przyjść, ale jej nocna zmiana się przedłużyła i zadzwoniła, żeby powiedzieć, że nie da rady. Powiedziałem jej, że wszystko w porządku, ale w głębi duszy byłem załamany. Chciałem, żeby siedziała w pierwszym rzędzie, klaskała i uśmiechała się. Teraz czułem się samotny.
Sala gimnastyczna huczała od podniecenia – rodzice tłoczyli się na trybunach, rodzeństwo wierciło się, a z budki z przekąskami unosił się zapach gorącej czekolady. Kiedy nadeszła moja chwila, weszłam na scenę i zamarłam. Dłonie mi drżały. W ustach zaschło. Wyćwiczone słowa zniknęły.
Wtedy, przez ciszę, rozległ się głos:
Aby zobaczyć pełną instrukcję gotowania, przejdź na następną stronę lub kliknij przycisk Otwórz (>) i nie zapomnij PODZIELIĆ SIĘ nią ze znajomymi na Facebooku.
